initiatiefnemer: Bossche beiaardstichting en Joost van Balkom, componist en uitvoerend musicus. Rob van Dam: architect vormgever. De geluiden van het carillon worden naar het water gebracht.

De beiaardier, die normaal onzichtbaar in zijn ‘ivoren toren’ opgesloten zit, wordt zichtbaar als een eigentijdse DJ. De klokken, die normaal in een toren hangen worden visueel verzelfstandigd door een eigen ophanging aan een staak. Hij bedient de klokken met een stokkenklavier en staalkabels. De lengte van de staken komen overeen met de toonhoogte van de klokken. Het geluid wordt visueel en begrijpelijk gemaakt. De staken lijken zelfstandige mensdieren, die de beiaardier, als in een strijdwagen, voorttrekken door middel van staalkabels, die tussen het stokkenklavier en de klokken zijn gespannen. In het schilderij ‘het laatste oordeel ‘ van Jeroen Bosch hangen mensen als klepels onder aan de klok. Dat zal de straf zijn door de heilige kerkklok uit die tijd. De silhouetten van de staken symboliseren mensdierfiguren, die het vagevuur zijn of eraan proberen te ontsnappen door een heilig geluid te produceren dat hun ziel zal reinigen, of niet.